హాస్టల్ కబుర్లు-2(Doggie)

         నా ఇంటర్మీడియట్ కబుర్లు ఇంతకు ముందు ఒక టపాలో పెట్టాను. చదవనివాళ్లు  ఇక్కడ నొక్కి ఆనందించండి. వహ్వ.. నీ టపాలోనే నీ పాత టపాకు లింకు పెట్టి నీ బ్లాగ్ క్లిక్లు పెంచుదామనా??!! మీరలా అనుకోరని నాకు తెలుసుగా :P .. ఒకసారి అది కూడా చదివి దీన్ని దానికి కొనసాగింపుగా చదువుకోండి. అమ్మో!! దుర్మార్గురాలా!!! నీ కుట్ర మాకు తెలుసు.. అని మనసులో మీరసలు అనుకోవట్లేదు. అది నాకు తెలుసండి. అయినా గాయం సినిమా చూడకుండా గాయం-2 ఎలా చూస్తారు?? లాజిక్ పట్టేశారు. వెనక నుంచి ఏవో మాటలు వినిపిస్తున్నాయి..అసలు రెండూ చూడమంటారా!!!!.. మీకు అయితే భూత్ సినిమాని వేసి కుర్చీలో మిమ్మల్ని కదలకుండా కట్టేసి చూపించాల్సిందే.. మరి ఆర్జివి నా?మజాకా?

                           ఇంక అసలు విషయానికి వస్తే ఒక దుర్ముహుర్తమో,సుముహుర్తమో తెలియని సమయాన మా కాలేజీలోఅడుగుపెట్టాను.మొదటిరోజు మొదటి పంచ్ మా సుభాషిణి మేడం చేతిలో పడింది నాకు . ఒక చోట డిమాండ్ డ్రాఫ్ట్ నెంబర్ మా అన్నయ్య వేసినందుకు "చదివేది మీరా?మీ చెల్లా?" :D అది అయిపోయిన తర్వాత  మా నాన్నగారు, వార్డెన్ ల మధ్య అప్పగింతల కార్యక్రమం యథావిధిగా నా కన్నీళ్ళతో ముగిసింది. మా వార్డెన్ అంటే ఆషామాషి వార్డెన్ కాదు. అందరిని హడలుగొట్టించే టైపు అన్నమాట. ఆమె పేరు రాజకుమారి. పేరుకు తగ్గట్టు పెళ్లి చేసుకోకుండా కుమారిగా ఉండిపోయింది. నల్లగా, 6 ఫీట్ ఉంటుంది, అరవం ఆమె(tamilian) . హాస్టల్లో నిజంగానే ఒక రాజకుమరిలా ఉన్న సదుపాయాలన్నీ ఉపయోగించుకునేది. ఈమె ముందు ఎవరూ కూర్చోకూడదు. వంగి వంగి దండాలెట్టాలి. అమ్మో!! ఇలాంటి వార్డెన్లు ఉన్నంత వరకు తమ పిల్లల్ని హాస్టల్లో చేర్పించిన కన్నవాళ్ళు సంతోషంగా నిద్రపోవచ్చు. ఈమెని వార్డెన్ అని మాత్రం అని ఎవరూ అనకూడదు. గౌరవంగా madam అని పిలవాలి.కాని ఈమెకి మేము పెట్టుకున్న ముద్దు పేరు డాగీ(doggie). ఎందుకంటే ఉదయాన్నే మేము కాలేజీకి వెళ్ళే ముందు, వచ్చే ముందు మా గేటు దగ్గర కుర్చీ వేసుకుని నిజమైన గ్రామ సింహంలా కాపలా కాసి ఆమెకు పెట్టిన పేరు సార్థకత చేసుకునేది.ఎవరైనా ఆలస్యంగా రావాలి, వాళ్ళను ఆ వాకిట్లోనే కంటనీరు పెట్టించేసి తెగ భయపేట్టేది. మా హాస్టల్లో ఉన్నన్ని నియమాలు(rules) ఇంకెక్కడా ఉండవు. ఈ కాలంలో కూడా మొబైల్ వాడటానికి అక్కడ అనుమతి ఉండదు. ఎవరూ కూడా డెస్క్టాపులు, లాప్టాప్లు ఉపయోగించడానికి వీల్లేదు. ఇక్కడ ఒక జోక్ ఏంటంటే మా కళాశాల ఆవరణం మొత్తం wi-fi సౌలభ్యం ఉంటుంది. హాస్టల్ పిల్లలకు మాత్రం సదుపాయం ఉండి ఉపయోగించలేని నిస్సహాయత :((. 

               మాకు ఒక 5 పాడుబడ్డ ప్రాచీనకాలం నాటి కంప్యూటర్లు ఉండేవి,అవి హాస్టల్ యాజమాన్యం పెట్టినవి. వాటికి ఇంటర్నెట్ సౌకర్యం ఉండదు. కేవలం మేము programmes చేసుకోవడానికి కావాల్సిన software మాత్రం install చేయబడి ఉంటాయి. అది కూడా ఉచితంగా వాడుకోవడానికి లేదు. గంటకి 10 రూపాయలు. ఇంకా మా హాస్టల్లో వారానికొకసారి విధిగా బయటికి పంపే ఆచారాలు లేవు. మరి ఇంక ఆ పని జరగకపోతే చచ్చిపోతాము అనే పరిస్థితి ఉంటే అప్పుడు ఒక గంట బయటకు వెళ్లి రావడానికి అనుమతించేది. మళ్లీ బయటకు వెళ్ళే ముందు వెళ్తాము అని, వెళ్లి వచ్చిన తర్వాత వచ్చేశామని చెప్పాలి. చెప్పలేదో.. అంతే సంగతులు.

                     ఇంకొక విచిత్రమైన నియమం ఏమంటే మేము ఏదైనా పెళ్లి అని అనుమతి తీసుకుంటే అప్పుడు మేము వెళ్తున్న పెళ్లి కార్డుతో పాటు ఒక లెటర్ వ్రాసి మా ఫైలులో పెట్టాలి. :) :). ఇంకా చెప్పాలంటే మాకొక టీవీ మాత్రం ఉండేది. దానికొక DTH కనెక్షన్. మా వార్డెన్ చూసేటప్పుడు ఎవరూ ధైర్యం చేసి చూసేవాళ్ళు కాదు. రోజు రాత్రి 10 వరకే చూడాలి. రాత్రి 10 తర్వాత ఎవరైనా చూసారో తోలు వలిచేది. 10 తర్వాత ఎవరి గదుల్లో వాళ్ళుండాలి. అలా కాదని ఎవరైనా ఇంకొకరి రూంలో ఉంటే "పక్కన నిద్రపోయిన జనాలని చూపించి, వాళ్లకి మీరు ఇలా మాట్లాడుకుంటుంటే ఎంత ఇబ్బంది " అని వాళ్ళు మేలుకోనేంత వరకు క్లాసు పీకేది. పది తర్వాత పక్క వాళ్ళ గదుల్లో ఉంటేనే ఓర్చుకోలేనిది ఇంకా 12 గంటలకి ఎవరి పుట్టినరోజులైనా చేయాలంటే ఇంకెన్ని తిప్పలో మాకు.
                       మాకు రెండు ల్యాండ్ ఫోన్లు, ఒక రెండు రూపాయిబిళ్లల ఫోన్లు ఉండేవి. ఒక ల్యాండ్ ఫోన్కి, ఆమె గదిలో ఉన్న ఫోన్ కి కనెక్షన్ ఉండేది. అందుకని చాలా వరకు మేమంతా దాంట్లో చేసుకోకుండా దాన్ని అవాయిడ్ చేసేవాళ్ళం. కుక్క బారిన పడితే కనీసం కొరికి వదిలేస్తుంది. దీనికి దొరికామో నానా బీభత్సం చేస్తుంది. మళ్లీ ఈమెకు కాలేజీ లో కొంతమంది గూడాచారులు ఉండేవాళ్లు. ఒక హాస్టల్ అమ్మాయి ఒక అబ్బాయితో మాట్లాడినట్టు తెలిస్తే చాలు, తన స్టైల్లో మాటలతో కరిచి  %^%^&&#@ జీవితం మీద విరక్తి కలిగించేది. ఒకలాంటి అరవపు తెలుగు మాటలతో పిచ్చెక్కించేది. ఈమె అందరితో మాట్లాడదు. డబ్బు,దర్పం ప్రదర్శించే జనాలనే ఈ doggie పలకరించేది. ఇది అందరిని సమానంగా కరిచే doggie కాదు. ఒక అమ్మాయి హోదాని బట్టి ఆ అమ్మాయిని కొంచెం ఎక్కువ,తక్కువ సమానంగా చూసేది.ఈమెకు,నాకు జీవిత కాలానికి సరిపడా శత్రుత్వం ఉంది. దాన్ని ఇంకొక టపాలో వివరిస్తాను. 

నాకీ జ్వరం వద్దు

                   గత సోమవారం రాత్రి నా స్నేహితురాలు పిలిచింది. తనతో మాట్లాడతూ బాగా అలసిపోయి ఉన్నందువల్ల లైట్ తీయకుండానే నిద్రపోయాను. రాత్రంతా సరిగా నిద్రపోలేదు. ఏదో తెలియని కల నన్ను మెలుకువలోకి తెస్తూ, దాన్నుంచి బయటపడి మళ్లీ నిద్రలోకి జారుకుంటూ ఉన్నాను. చాలా సార్లు మెలుకువ రావడం వల్ల నాకు తెలియకుండానే నేను ఎక్కువసేపు నిద్రపోయానేమోనని ఒక ఆందోళన మనసులో. ఇంత గందరగోళం మధ్య ఉదయం 7 గంటలకు లేచి ఓపిక చేసుకుని లైట్ కట్టేసి కాసేపు నిద్రపోయాను. ఇంత కలత నిద్ర పోయేసరికి నాకు జ్వరం వచ్చేసింది :((.

                ఈ మధ్య మా ఆఫీసు వాళ్ళు రవాణా విషయంలో చాలా కట్టుదిట్టమైన ఏర్పాట్లు చేసారు. మేము క్యాబ్ ముందుగానే రిజర్వు చేసుకుని కూడా ఆరోజు దాంట్లో వెళ్ళకపోతే నేరుగా మా మేనేజర్ గారికి ఒక మెయిల్ పంపుతారు. దానికి తగిన వివరణ ఇవ్వాలి తర్వాత. ఇదంతా ఒక కష్టతరమైన పని అని నేను దాదాపు మా ఆఫీసు రవాణాని ఉపయోగించుకోను. గోటితో పోయేదానికి కొరివి దాక తెచ్చుకోవడం ఎందుకు.?? నా దరిద్రం నా వెంటపడి నేను ఆరోజే క్యాబ్ రిజర్వు చేసుకున్నాను. నేనే దాని గురించి ఎక్కువ బుర్ర పాడు చేసుకుని ఒంట్లో ఓపిక లేకపోయినా వెళ్దామని బయలుదేరాను. అసలే  నాకు ఇలాంటి విషయాల్లో చాలా భయం. క్యాబ్ వచ్చే ఒక 20 నిముషాల ముందే నుంచే స్టాపులో ఉంటాను. ఆరోజు కూడా యథావిదిగా అలాగే వెళ్లాను. నిలబడటానికి ఒంట్లో ఓపిక లేదు. ఇంక ఒక రెస్టారెంట్ మెట్ల పైన కూర్చొని సరిగ్గా క్యాబ్ వచ్చే 5 నిముషాల ముందు లేచి స్టాప్ దగ్గర నిలబడ్డాను. ఈలోపు ఒక ఆటోవాడు వెనక్కి తన ఆటోని నా కాలి మీదగా నెట్టాడు. నిజంగా నాకు ఈ జ్వరం వద్దు!! ఆఫీస్ అంత కంటే వద్దని అనిపించింది. ఆ నొప్పికి కంట్లో నుంచి కన్నీళ్లు. 

             ఆఫీస్లో మందులు అడిగి తీసుకుని పైకి వెళ్లి పుచ్చకాయ ఒక ప్లేట్ తీసుకుని తిందామని ముందు పెట్టుకుంటే తినబుద్ది కావట్లేదు. చుట్టూ ఉన్నవాళ్ళను అందరిని చూస్తున్నా "ఒక్కళ్ళు కూడా నేను ఎందుకు తినట్లేదు, తిను " అని చెప్పట్లేదు. చెప్పలేనంత దుఃఖం. నేను ఇలా జ్వరంతో ఉంటే ఇంట్లో ఎంతగా ముద్దు చేసి చూసుకునేవాళ్ళు అని వస్తున్నకన్నీళ్లను బలవంతంగ ఆపుకుని తిని మందులు వేసుకున్నాను. సీట్ దగ్గరకు వెళ్లి మేనేజర్ని అనుమతి అడిగి వెళ్ళిపోదామని అనుకుంటే.. ఆయన ఒక గంట వరకు మీటింగ్లో ఉంటారని తెలిసింది. నా కంప్యూటర్ ముందు కూర్చుని ఆ ఒక్క గంట ఎప్పుడెప్పుడవుతుందా అని చూస్తున్నాను. ఆ తర్వాత ఆయన్ని నేను ఇప్పుడు వెళ్తాను అని అనుమతి అడిగితే, నీ మేనేజర్ ఇప్పుడు నేను కాదు, ఈరోజే మారారు. నువ్వు కొత్త మేనేజర్ ని అడుగు అని చెప్పారు. చాలా భాధగా అనిపించింది. అసలు ఓపికలేక,కూర్చోలేక..అలా అని నిద్రపోలేక నానా అవస్థలు పడుతుంటే ఇదొకటా? అని నా కంప్యూటర్ ని చూస్తూ ఎవరికీ కనిపించకుండా బాగా ఏడ్చేసి కొత్త మేనేజర్ స్టేటస్ చుస్తే అయానేమో offline. సరే అని లేని ఓపిక తెచ్చుకుని ఇంకొక గంట కూర్చున్న తర్వాత ఇంక నా ఒంట్లోని ఓపిక అంత అయిపోయేసరికి ఒక మెయిల్ పెట్టేసి బయలుదేరాను. ఒకపక్క జ్వరం బాధిస్తుంటే అరే!! ఎందుకు ఒకరి బాధని అసలు అర్థం చేసుకోరు అని బాధపడుతూ హాస్టల్ కి వచ్చేసాను. ఇంక వచ్చిన వెంటనే అక్క నుంచి ఫోన్, ఏమైంది? ఎలా ఉంది?అని ఒకపక్క నీరసం గొంతులో తెలుస్తుంటే, మనసులో వాళ్లతో లేనని బాధ కలిసి అసలు మాటలే రావట్లేదు. బలవంతంగా బావున్నాను అని బావురుమన్నాను. అయితే నేను ఈరోజు నీ దగ్గరికి బయలుదేరుతాను. నువ్వు బాధపడకు అని అంది. ఇంకా తను చూపించే ప్రేమకు నేను ఎక్కువ ఏడుస్తానని తన కాల్ మధ్యలోనే కట్ చేసి ఒక పది నిముషాల తర్వాత మళ్లీ నేనే తనకి ఫోన్ చేసి "ఏం వద్దు! నేను ఇప్పుడు పడుకుంటాను. సాయంత్రం మళ్లీ  చెప్తాను తగ్గకపోతే" అని చెప్పాను.  

                     మధ్యాహ్నం కూడా ఏమి తినకపోవడంవల్ల మళ్లీ పడుకుని లేచే సరికి నీరసం. మనం ఇంత నీరసంగ ఉంటే ఎవరైనా పట్టించుకుంటారా?? అంటే ఎవరి పనులతో వాళ్ళు తీరిక లేకుండా ఉన్నారు. ఒక పక్క నీరసం, ఒక పక్క బాధ, ఏడుపు నేను ఒంటరిగా జ్వరంతో ఉన్నానని. మరి ఏం తినకపోతే నీరసం వస్తుందని లేచి వెళ్లి హోటల్లో రెండు ఇడ్లీలు తీసుకుంటే ఒక్కటి తినడానికి చాలా కష్టపడ్డాను. గదికొచ్చి నిద్రపోదామనుకుని అనుకుంటుండగా అమ్మ నుంచి ఫోన్,

                  "ఎలా ఉంది ఇప్పుడు?"
                  "బానే ఉంది మా.."
                  "తిన్నావా?"
                  "మ్మ్..తిన్నాను మా"
                  "ఏం తిన్నావ్?"
                  "ఇడ్లీ "
                  " ఎన్ని తిన్నావ్?"
                  "రెండు " ( అబద్దం చెప్పాను.. అమ్మ బాధపడుతుందని)
                  "ఎన్ని తీసుకున్నావ్?"
                  "రెండు తీసుకున్నాను..రెండు తినేసాను మా.."(నమ్మించడానికి)
                  "allout పెట్టావా?"
                  "మ్మ్ "
                  " స్వెట్టర్ వేసుకున్నావా?"
                  "మ్మ్"
                  "మఫ్ఫ్లర్(తలకు చుట్టుకునేది) కట్టుకున్నావా?"
                  "లేదు మా, నా దగ్గర లేదుగా"
                  "ఇంటి దగ్గర నుంచి తీసుకెళ్లమంటే నువ్వు పట్టించుకోవు"
                  "మా..నా స్వెట్టర్కి క్యాప్ ఉంది."
                  "సరే.. అయినా చెవిలో దూది పెట్టుకో..చల్లగాలి దూరకుండా"
                  "నీళ్లు తెచ్చుకున్నావా? రాత్రి దాహమేస్తే కష్టమవుతుంది."
                  "తెచ్చుకున్నాను."
                  "సరే మరి.. మందు వేసుకున్నావ్ గా.."
                  "ఆ అమ్మా.. "
                  "వెంటనే తగ్గిపోతుందిలే.. నువ్వు బాగా నిద్రపో.."
                  "ఊ అమ్మా..ఉంటాను"
                  "మళ్లీ రేపు ఉదయాన్నే ఫోన్ చేస్తాను.."

            నా కంటి నుంచి ధారగా కన్నీళ్ళు.. అమ్మ నువ్వు కావాలి అని.. అలా అని తనతో చెప్పి తనని బాధపెట్టలేను. అమ్మకి దగ్గరగా నేను లేకపోయినా తన ప్రేమ ఎప్పుడూ నన్ను ఎంతటి బాధ నుంచైనా కాపాడుతుంది. తనకి నేను బానే ఉన్నానని, ఉంటానని చెప్పాను. సో అలాగే ఉండాలి అని నిద్రపోయాను. అయినా ఇంత చిన్న జ్వరానికే ఇంతలా డీలా పడిపోతే ఏదైనా ప్రాణాంతకమైన వ్యాధి వస్తే నిజంగా తట్టుకోలేవా ? అని నా బుద్ధి నా మనసుని అడిగింది.

              నా మనసు నువ్వు ఎన్నైనా చెప్పు..జ్వరం వస్తే అమ్మ,నాన్న కావాలి..( ఇంకా చెప్పాలంటే కృష్ణవంశీ సినిమాల్లో ఉన్నంతమంది నా చుట్టూ ఉన్నప్పుడు)...వాళ్ళతో ఉన్నప్పుడు ఏది వచ్చిన నేను తట్టుకుంటాను అని బుద్ధికి బాగా గడ్డి పెట్టింది. :) ఇంకొక చిలిపి ఊహ ఏంటంటే ఇప్పుడు మా అమ్మ ప్రేమను నేను ఎంతగా పొందుతున్నానో.. నాకు పిల్లలు పుట్టిన తరువాత.. "ఆమ్మా.. దాస్తావెందుకు అని.." (krack cream) ప్రకటనలోలాగా నేను చెప్పకుండానే వాళ్లే వచ్చి నాకు cream రాయాలి. ఏంటి?? అదోలా చూస్తున్నారు.. అంటే ఎప్పుడూ నేను సేవ చేయించుకోవడమేనా?? నేను చేసేదుందా!!! అనా!!! :D :D 

     
               
                   

హేమంత ఋతువు

ఈ నిశి రాతిరి వేళలో
అమ్మ వెచ్చని ఆత్మీయస్పర్శపు ఆలింగనంలో,
నాన్న ప్రేమానురాగాల తీయని కౌగిలింతతో మురిసిపోతూ..
అలసిపోయి,ఆదమరచి నిదురించిన  నా కనుపాప
ఇలాంటి హేమదృతువు మళ్లి మళ్ళి నా కోసమే రావాలని..
మురిసిన నా మురిపెం కలలా కరిగిపోయి,
ఈ క్షణం వాటిని ఆనాటి స్మృతులని చూపిస్తూ..
ఆ గతస్మృతుల ఒడిలోకి జారువాలకుండ,
నిస్సహాయంగ విడిచిన నా నిట్టూర్పుల వేడినే
హేమదృతు రక్షణగా మిగిల్చిన కాలమా!!
నా కంటి కనుపాప నిదురపోకుండా జార్చిన అశ్రువు సాక్షిగా
నీ ఉనికి నేనెరుగని చోటుకి...
హేమమా!! మరళి పో!!!

అన్నయ్యలు-పరీక్షలు

         నాకు అంతగా ఊహ తెలియనపుడే మా అన్నయ్యవాళ్లు ఏడవ తరగతి పబ్లిక్ పరీక్షలు వ్రాశారు. ఆ కథలు మా అమ్మ చెప్పగా ఇప్పుడు గుర్తున్నాయి. ప్రతి రోజు వీళ్లు వ్రాసే పరీక్ష పేపరు లీక్ అయ్యిందని ఈనాడులో వచ్చేవంటా. అయినా కూడా అప్పుడు ఎవ్వరూ దాన్ని పట్టించుకుకోకపోవడంలో వీళ్లకి అవే పేపర్లతో పరీక్షలు జరిగిపోయాయంట. ఇంతగా లీక్ అయిన పేపర్లలో కూడా మ అన్నయ్య వాళ్లు బాగా చించి ఒకరు 65%, ఇంకొకరు 75% మార్కులు తెచ్చుకుని కాలర్లు ఎగరేసుకున్నారు. ఈ మార్కులు కూడా మా అమ్మ ఈనాడు పేపరులో ఉన్న ప్రశ్నలు చూసి వాటికి సమాధానాలు నేర్పించి పంపిస్తే వచ్చినవి. లేదంటే మా అన్నయ్యలకి అవి కూడా వచ్చేవి కాదనుకోండీ. :-o

question paper తెలిసినా కూడా ఇదే  expression!!

                

        అయినా వాళ్ల ప్రిపరేషన్ మాత్రం ఆహో, ఓహో లెవల్లో ఉండేది. వీళ్లు మొదటి నుంచి వాళ్ల స్కూల్లోనే నిద్రపోయేవారు. పరీక్షలు ఉన్న రోజుల్లో మాత్రమే కాదు, పరీక్షలు ఉన్నా, లేకపోయినా ఈ జీవులకి మాత్రం పవళింపుసేవ అక్కడే జరిగేది. పాపం పిల్లలు ఇంతగా కష్టపడుతున్నారని ఇంట్లో అందరు ఒక పిచ్చి భ్రమలో ఉండేవాళ్లు. వీళ్ళు స్కూల్లో పడుకోవడం వల్ల నష్టాల కంటే లాభాలే ఎక్కువ కనిపించి మా ఇంట్లో కూడా ఏమనేవారు కాదు. వాళ్లు ఇచ్చే buildup అలాంటిది మరి.

                తర్వాత మా అన్నయ్యలు చెప్పగా తెలిసిన విషయమేంటంటే, వీళ్ళ స్కూల్లో ఆ కాలానికే ఒక కంప్యూటర్ ఉండేది. వీళ్లకి క్వశ్చన్ పేపర్లు దాన్ని నుంచి ప్రింట్ తీసేవారంట. వీళ్లు సందు దొరికితే దూరిపోయే రకం. అందుకనే వాళ్ల మేనేజ్మెంట్ కూడా ఈ కంప్యూటర్ రూంలోకి ఎవరూ దూరకుండా తాళంచెవి వాళ్ల క్లర్క్ కి ఇచ్చి జాగ్రత్త చేయమని చేసేది. అయినా పాతాళ భైరవి సినిమాలో మాంత్రికుడి ప్రాణం ఏడు సముద్రాల అవతల ఒంటి స్తంభంలోని చిలుకలో ఉన్నట్టు మనకు తెలియనంత వరకే కథ రసవత్తరంగా ఉంటుంది. తెలిసిన తర్వాతేముందండి? అంతే!! మన తోట రాముడు దాన్ని సంపాదించడం, మాంత్రికుని సంహారం, తోటరాముడి, ఇందుమతిల కల్యాణం. ఇలా మా తోటరాముళ్లకు కూడా వాళ్ల question papers ఉన్న గది తాళం చెవి క్లర్క్ ప్యాంటు జేబులో ఉంటాయని తెలిసిన తర్వాత వీళ్లు పరీక్షకి ఇంకా ఎక్కువ సమయం చదువుకునే వారు. మరి క్లర్క్ నిద్రపోవాలి కదా వీళ్ల పథకం పండాలంటే. ఆయన నిద్రపోయాడని బాగా confirm చేసుకుని ఆయన గదిలోకి వెళ్లి చడీ చప్పుడూ లేకుండా ఆ తాళాలు తీసుకుని వెళ్లి ఆ కంప్యూటర్ గది తెరిచి అందులో printouts తీసిన కార్బన్ కాగితం మీద ఉన్న అక్షరాలని బట్టి అవి ఏ ప్రశ్నలో తెలుసుకుని ఎక్కడివక్కడే సర్దేసి మళ్లీ యథాస్థానంలో పెట్టేసి గప్ చుప్ సాంబార్ బుడ్డీ!!

                   ఇంకా ఉదయాన్నే వాళ్ల claasmate ఒక అమ్మాయి వచ్చేది ఇంటికి వీళ్లు స్కూల్ నుంచి రాగానే, "ఏమైనా ప్రశ్నలు తెలుసా"? అని. అసలే మా అన్నయ్య వాళ్లు మహా తెలివిమంతులు. "కొన్నే తెలుసమ్మా!!" అని కొన్ని ప్రశ్నలే చెప్పి పంపించేవాళ్లు. ఎందుకలా అంటే వీళ్లకంటే ఆ అమ్మాయికు ఎక్కువ మార్కులు రాకూడదని.

                  వీళ్లకు question paper ముందు రోజే తెలిసినా వీళ్లు అవి కొన్నైనా చదివి చించుతారా?? అంటే 

ఉహూ!! వీళ్లు పరీక్షకి వెళ్లి ఆన్సర్ పేపర్లో కొన్నిటికి మాత్రమే సమాధానం వ్రాసి మిగిలిన వాటికి ఏ ప్రశ్నకి ఎంత 

స్పేస్ వదలాలో అంత వదిలేసి వచ్చేవారంట. మళ్లీ రాత్రికి ఆ answer papers ఉన్న గది తాళాలు  తీసుకుని,  అది తెరిచి అవి పుస్తకాలు చూసి వ్రాసేవారంట. ఇది మా అన్నయ్యల బద్ధకం. పరీక్షరోజుల్లో  మాత్రమే స్కూల్ దగ్గర పడుకుంటే పాపం వాళ్లపైన అనుమానం వస్తుందని ఇలా కష్టపడి చదివినట్టు నటించి పరీక్షల్ని బాగా చూసి వ్రాసి 

మా ఇంట్లో వాళ్ళందరి దృష్టిలో మాత్రం.. బాగా కష్టపడిపోతున్నారు అనే ఇమేజ్ సంపాదించారు. వీళ్లు చేసిన సాహసకృత్యాలు తెలిసి ఇంట్లో బాగా నవ్వుకునేవాళ్లం.ఇవన్నీ వాళ్లకి ఉద్యోగాలొచ్చిన తర్వాతే బయటపడ్డాయనుకోండీ..
p.s: దీన్ని నేను ఇంకొకరు కూడా ఇలాగే చేసి తప్పుడు మార్గంలో నడవమని మాత్రం చెప్పట్లేదు. 

  

బరువైన ఙ్ఞాపకం

               నేను హైదరాబాదులో ఒక సంస్థలో ప్రాజెక్టు చేసుకుంటున్న రోజులు. మా అక్క తన post graduation  కోసం బాగా కష్టపడి చదువుతోంది. ఇంక తన కష్టానికి పరీక్ష పెట్టే రోజు దగ్గరైంది. మా అన్నయ్య పరీక్ష రోజున ఏదో ముఖ్యమైన పని ఉండి వేరే ఊరు వెళ్ళవలిసి వచ్చింది. తను మాతో పాటే ఉండుంటే ఇంత బరువైన ఙ్ఞాపకం మాకు మిగిలి ఉండేది కాదు.

               మా అక్కకు పరీక్షలంటే చాలా భయం. తనకు అంతకు ముందు రోజు అస్సలు నిద్ర పట్టదు. ప్రతి సారీ ఎన్ని జాగ్రత్తలు తీసుకున్న ఈ విషయంలో మాత్రం తను ఏం చేయలేకపోతుంది. పరీక్ష రోజు  ఉదయాన్నే లేచి పూజ చేసి ఇద్దరికీ ఫలాహారం చేసి 10 గంటలకి పరీక్ష మొదలవుతుందంటే ఇంటి నుంచి 7 గంటలకే బయల్దేరేలాగా ప్లాన్ చేసుకున్నాం. మేము బయల్దేరే లోపల మా పనిమనిషి వచ్చింది. తన పని అయ్యేంత వరకు ఆగేంత సమయం మాకు లేదు. మేము తనకి పని చేసి ఇంటి తాళాలు ఓనర్ వాళ్ళ ఇంట్లో ఇవ్వమని చెప్తే, వాళ్ళు పెళ్ళికి వెళుతున్నారు. వాళ్ళు వచ్చేసరికి మధ్యాహ్నం 2 పైనే అవుతుంది. మరి మీరు ఎన్నింటికి వస్తారని అడిగింది. మేము వచ్చేసరికి  కూడా అదే టైం అవుతుంది అని చెప్తే, తను మీరు వచ్చే సమయానికి వాళ్ళు రాకపోతే అనవసరంగా మీరు బయట ఉండాల్సి వస్తుంది అని లేని పోనీ అనుమానం రేపింది . ఇంకేం చేయాలో తెలియక సరేలే  ఆంటీ, మీరు పని అయిన తర్వాత తాళాలు కిటికీ తలుపులో పెట్టండి అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాము.

                 మేము 8.45 కంతా పరీక్షా హాలు దగ్గరకి వెళ్ళిపోయాము. మా అక్క 9.15కి లోపలికి  వెళ్ళిపోయింది. నేను బయట ఖాళీగా కూర్చుని ఏం చేయాలో తెలియక అలా రోడ్డు మీదకి వెళ్లి ఈనాడు పేపర్ తీసుకుని వచ్చి దాన్ని నములుతూ ఎప్పుడెప్పుడు ఒంటి గంట అవుతుందా అని అనుకుంటున్నాను. అలా అనుకున్నా అయ్యో! అక్క లోపల exam వ్రాస్తోంది కదా!! తొందరగా గడవకూడదు.. తను అన్ని నిదానంగా అలోచించి జవాబులు వ్రాసేంత వరకు టైం అవ్వకుడదని వెంటనే అనుకున్నాను. ఏంటో చాదస్తం కదా!!! మొత్తానికి తను వచ్చేసింది 1 గంటకి బయటికి. exam ఏంటో? ఎలా వ్రాసానో ? అర్థం అవ్వట్లేదు అని. నేను ఇంక వదిలేయ్! వచ్చే result ఎలాగు వస్తుంది. ఈలోపు మనం టెన్షన్ పడినంత మాత్రాన ఏం జరగదు అని నాకు తోచిన మాటలు చెప్పి బయటికి నడిచాము. మా అక్క స్నేహితులు వస్తే వాళ్ళని పలకరించి ఇంక ఇంటికి వెళ్లి మళ్లీ భోజనానికి ఏం వండుతాములే..ఇప్పటికే బాగా అలసిపోయామనుకుని బయటే చికెన్ బిరియానీ, ఒక 1 లీటర్ పెప్సీ బాటిల్ తీసుకుని ఇంటికి వెళ్లి తిని హాయిగా విశ్రాంతి తీసుకోవచ్చని బయలుదేరాము ఇంటికి.

                    అసలే ఎండాకాలం. మంచి మిట్ట మద్యాహ్నం .ఇంటికి వచ్చేసరికి 2.30 అయ్యింది. కిటికీ తలుపులో తాళంచెవి  వుంది కదా అని చేయి పెడితే అక్కడ తాళంచెవి కనిపించలేదు. కింద ఓనర్స్ కూడా వచ్చేసినట్టున్నారు వాళ్లతో ఏమైనా ఉన్నాయేమో అని అడిగితే అక్కడ కూడా లేవు. పోనీ ఆంటీ కింద షాప్ లో ఏమైనా ఇచ్చారేమో అని అడిగితే ఉహూ ..అక్కడ కూడా ఇవ్వలేదంట . అప్పటికే అంత ఎండలో వచ్చేసరికి మాకు గొంతు తడారిపోయింది. ఇంక ఏం చేయాలో తెలియకపోతే ఓనర్ అంకుల్ వాళ్ళ డ్రైవర్ని  పని మనిషి వాళ్ళింటికి పంపించి ఆమెని పిలిపించాడు. వేడి వేడిగా బిరియాని తిందామంటే ఈ నస ఏంటిరా దేవుడా!! అని చాలా చిరాకొచ్చింది. మా పని మనిషి నేను కిటికిలోనే పెట్టాను. అది గాలికి కింద పడిందేమో.. చూసారా! అని అడిగింది. మా అక్కకు, నాకు ఆ ఆలోచనే రాలేదు. ఎందుకంటే నా మెదడును బిరియానీ, మా అక్క మెదడుని వ్రాసిన exam paper ఆక్రమించేశాయి. మొత్తానికి తాళం చెవి లోపలే పడిపోయింది. మా అదృష్టం దానికి keychain కూడా  లేదు ఏదైనా కర్ర సహాయంతో తీద్దాం అంటే.. అంతే మన టైం బాలేనప్పుడు అన్ని ఇలా కలిసొస్తాయి. మా ఇంటి పక్క పోర్షన్లోకి కొత్తగా అద్దెకి ఆరోజే వచ్చారు. వాళ్ళ ఇంట్లో ఉన్న చిన్న బాబు పెప్సీని చూసి వాళ్ళ అమ్మతో అది కావాలని ఒకటే గొడవ :D . అక్కడ మా పరిస్థితి అసలు వర్ణించలేము. మా పొట్టలో ఎలుకలు పరిగెడుతున్నాయి. వాటిని శాంతపరచాలంటే ఇంటి తలుపులు తీయాలి :(. మా పనిమనిషి నా వల్లే కదా మీరు ఇక్కడ అనవసరంగా నిలబడ్డారు అని చాలా భాదపడుతోంది. ఆ తాళం చెవిని తీయడానికి చాలా కష్టపడుతోంది. తాళం చెవికి ఉన్న రింగులో సన్నని ఇనుపతీగని వంచి దాని సహాయంతో బయటికి తీసే ప్రయత్నం చేస్తోంది. పక్క బిల్డింగ్ వాళ్ళు మా అవస్థలు చూడలేక ఒక తాళం చెవి ఇచ్చి దాంతో ప్రయత్నించమన్నారు. అబ్బే! హెయిర్ పిన్నులతో, పక్కింటి వాళ్ళ   తాళం చెవితో వచ్చే విధంగా తయారు చేస్తున్నారా ఈ మధ్య తాళాలు.. అసలే మనం technologically advanced.. :D..

            చివరికి మా పని మనిషి నా వల్ల కాదని చేతులు ఎత్తేసింది. నేను తాళం పగలకొట్టేస్తాను అని ఒక పెద్ద బండ రాయితో పగలకొడుతూ, మీరు నా జీతం డబ్బుల్లో ఒక వంద తగ్గించేయండి ఈ నెలకు. ఆ వందతో కొత్త తాళం కొనుక్కోండి అని ఒక బంపర్ ఆఫర్ ఇచ్చేసింది. ఆంటీ!! మీరు మొదటే ఈ పని  చేసుంటే మేము ఈ పాటికి తినేసుండే వాళ్ళం అనుకున్నాము. ఇంతలో నాకు ఒక మెరుపు లాంటి ఐడియా తట్టింది. తాళం చెవి దేనికైనా అతుక్కున్టుందా   అని.. వెంటనే ఓనర్ వాళ్ళ అమ్మాయిని పిలిచి ఒక చిన్న అయస్కాంతం ముక్క ఉంటే ఇవ్వమని అడిగాము. ఆ అమ్మాయి నా దగ్గర లేదని చెప్పేసింది. అయినా మీ అమ్మని ఒకసారి అడుగు..ఉంటె తీసుకు రా అని చెప్పాను. ఆ అమ్మాయి ఒక చిన్న అయస్కాంతం ముక్క తెచ్చింది. దాన్ని మా పని మనిషి ఇంతకు ముందు తెచ్చిన ఇనుప తీగకి పెట్టి, దాని సహాయంతో తాళంచెవిని బయటకి తీసాము. నేను flowలొ వ్రాస్తూ మీకు టైం చెప్పడం మర్చిపోయాను. మేము గృహప్రవేశం చేసే సరికి సమయం సాయంత్రం 4.30. అక్షరాలా రెండు గంటలు ఎండలో, ఆకలితో మాడిపోయాం. వెంటనే చల్లారిపోయిన బిరియాని, వేడిక్కిన పెప్సితో మా భోజనం కానిచ్చేసాము. :D .. చాలా ఆకలితో ఉండటం వల్లనుకుంటా అవి చాలా రుఛిగా అనిపించాయి.  ఆ తరువాత కిటికిలో తాళం పెట్టే విధానం మార్చాము. ఒక కిటికీ తెరిచి మూసి ఉన్న రెండో కిటికీ తలుపు వెనకాల పెడతాము. ఒకవేళ గాలికి తెరిచి ఉన్న కిటికీ కొట్టుకున్నా రెండో కిటికీకి బోల్ట్ పెట్టి ఉంటుంది కాబట్టి తాళం చెవి పడుతుందన్న భయం ఉండదు. What an idea  madam ji :D :D 

నేను ఊరెళ్తున్నానోచ్

                       నేను హాస్టల్లో చేరి రెండు నెలలు కావస్తోంది. అసలు ఒక్క రోజే సెలవు తీసుకుందామనుకున్నాను నిన్నటి వరకు. నిన్న మా అమ్మ అదేంటీ? అమావాస్య రోజు బయలుదేరుతావా? అని అడిగింది.. నేను పర్వాలేదు అమ్మ.. దేవుడీకి దండం పెట్టి వస్తాలే వచ్చేటప్పుడు... ఏం కాదు అని ఒప్పించాడనికి ప్రయత్నించాను. ఇంతలో మా అక్క ఫోను తీసుకుని ఏం కాదులే! ఆరోజు నువ్వు టపాసులు పేలుస్తూ ఒక పక్క మళ్లి తైరిగి వెళ్ళాలని టెన్షన్ పడుతూ ఏం హడవుడి పడుతూ పోకు అని చెప్పేసరికి నేను రెండు రోజులు లీవ్ తీస్కుంటున్నాను.
           నాకసలే HOMESICK ఎక్కువ. అందులోనూ హాస్టల్ నుంచి బయల్దేరుతున్నాను మొదటిసారి ఉద్యోగంలో చేరిన తర్వాత ఎందుకో మనసులో చెప్పలేని ఆతురత, మా ఊరుకి ఫ్లైట్ ఉంటే బావుండేదని అనిపిస్తోందీ(అతడు సినిమా డైలాగు కాపి కొట్టానని అనుకోకండి.. ప్రతిసారి ఊరు వెళ్ళేప్పుడు  నాకు ఇలానే అనిపిస్తుంది.). నిన్ననే మా ఆఫీస్లో దీపావళి సందడి మొదలైంది. మాకు దీపావళికి చాకొలేట్స్ ఇచ్చారు. దీపాల అలంకరణ పోటీ పెట్టారు. ఆఫీస్ అంత సందడి సందడి గా కనిపిస్తోంది. నాలోనే ఆ సందడి ఉన్నందుకనుకుంటా...ఇంకా నేను పండగకి కొన్న కొత్త బట్టలు, నేను ఇక్కడ మా అమ్మ,నాన్న,అక్కల  కోసం కొన్న వస్తువులు చూపించి వాళ్లనెప్పుడెప్పుడు ఆశ్చర్యపరుద్దామా అని ఉంది.
           ఇక్కడ వాతావరణం కూడా నా ఫీలింగ్స్కి తగ్గట్టు చాలా మబ్బులతో ఉంది. ఇలా ఉంటే నాకస్సలు పని చేయబుద్ధి కాదు. నిజం చెప్పాలంటే ఆఫీస్ కు వెళ్లాలని కూడా లేదు. అయినా మీకొక విషయం చెప్పనా??? మా మెనేజరుకి మాత్రం చెప్పకండి.. ఈరోజు నా బస్సు 8 గంటలకి అయితే 5 గంటలకే అని చెప్పి పర్మిషన్ తీసుకుంటున్నాను. మళ్లి 5 రోజుల వరకు ఆఫీసు ఊసే లేదు.
           ఒక భాదాకరమైన విషయం ఏంటంటే నేను క్రిస్మస్ కు ఇంటికి వెళ్లలేను..ఎందుకంటే నాకు ఉన్న అన్ని లీవ్స్ అయిపోయాయు ..:( మ అక్కకి ఇదే విషయం చేప్తే అరే!బాధపడకు .. ఆ ఏసుప్రభువే చల్లగ చూసి నీకు లీవ్ ఇప్పిస్తాడు అని చెప్పింది.. ఏంటో ఉద్యోగంలో చేరిన తర్వాత పరమత భేదం లేకుండా అన్ని పండగలకి ఇంటికి వెళ్ళడం అలవాటైపోయింది . ఈ సంవత్సరం అన్ని పండగలు దాదాపు ఇంట్లోనే చేసుకున్నాను. ఆఖరుకి మన ఆంధ్ర అవతరణ కూడా..ఇంకా చివర్లో ఈ ఒక్కటీ చేసుకోకపోతే వెలితిగా ఉంటుంది కదా !!!!!!అయ్యో పాపం.. ముఖ్యమైన పండగ మిస్స్ అవుతోందని మీకు కూడా అనిపిస్తోంది కదా !! మా మెనేజరుకి ఏదో ఒకటి చెప్పి లీవ్ సంపాందించే మార్గం చెప్పండి.. "అందరికి దీపావళి శుభాకాంక్షలు."

                                             

TEAM MATE

     నేను పోస్టు గ్రాడ్యుయేషన్ చేసేటప్పుడు మా కోర్సు రెండు సంవత్సరాలైతే అందులో ఒక సంవత్సరం కాలేజిలోనే ఉండి చదివేదైతే ఇంకొక సంవత్సరం మేము నేర్చుకున్న విద్యని ఏదైనా ఒక సంస్థలో ట్రైనీ ఇంజనీరుగా ప్రదర్శించి  ఒక ప్రాజెక్టు చేయాలి.

   మా మొదటి సంవత్సరం పరీక్షలు కాక ముందే ఈ హడావుడి మొదలైంది. కొంతమందికి మొదట్లోనే అవకాశాలు పలకరించి వాళ్లు నిశ్చింతగా పరీక్షలు వ్రాసుకున్నారు. నాలాంటి కొంతమంది మాత్రం అటు ఆ పరీక్షలకు చదవలేక, మధ్యలో ఈ ఇంటర్వ్యూలను ఎదుర్కోలేక కొంచెం ఇబ్బందిపడ్డాము. అలా మా కష్టాలు చూడలేక మా హెడ్ ఆఫ్ డిపార్టుమెంట్ గారు ఒక సంస్థలో తనకు తెలిసిన వాళ్లు ఉంటే మా అందరిని ఇంటర్యూలకు పంపే ఏర్పాట్లు చేసారు..నాకు ఆయన ఈ మాట చెప్పగానే మా పాలిట దేవుడిలా కనిపించారు. ఎలాగోలాగా ఆ ఇంటర్య్వూలో నెగ్గి నేను కుడా ఒక ప్రాజెక్టుదాన్ని అయ్యాను :). ఏంటో కాని మనకు దక్కనంత వరకు ఒక విషయంపై మనం పడే తపన అంతా ఇంతా కాదు. మానవ సహజం కదా!!!ఇందులో ఒక విషాదకరమైన విషయం ఏమంటే మా కాలేజీ నుంచి 6 మంది అబ్బాయిలు, నేను ఒక్కదాన్నే అమ్మాయి. అయినా మనకు communtication skills తెలిసినపుడు అదంత పెద్ద సమస్య కాదనుకున్నాను :P. కానీ మొదటిరోజే నన్ను పిలవకుండా భోజనానికి వాళ్లు మాత్రమే వెళ్లిపోయారు..(మనలో మన మాట.. తెలుగు అబ్బాయిలకు అమ్మాయిల దగ్గర తగ్గి మాట్లాడానికి అహం అని నా అభిప్రాయం.. హుష్..ఈ మాట మళ్లీ మాట్లాడుకుందాం).. ఎంతైనా మనం ఇద్దరం ఉండీ, అవతల వాళ్లు ఒక్కళ్ళే అని తెలిసినపుడు ఇంకొంచెం బెట్టుగా ఉంటామనుకోండి..మానవ సహజం..:) ఇంక తప్పదనుకుని మీరు రోజు నన్ను కూడా పిలవండి అని ఒక మాట వాళ్లతో చెప్పాను. 

          ఒక అబ్బాయి,నేను ఒకే టీము. ఈ X కొంచెం మొదట్లో బానే మంచిగా ప్రవర్తించేవాడు. తర్వాత్తర్వాత భరించలేని విధంగా తన వ్యక్తిత్త్వంతో నా కళ్లు తెరిపించాడు. ఈ X గారిని నేను ఏమి అడిగినా నాకు తెలియదు అనే సమాధానం ఇచ్చేవాడు. నేను మొదట్లో అయ్యో పాపం!! అని నాకు తెలిసిన ఇంఫర్మేషన్ అంతా చెప్పి త్యాగశీలిలాగా గొప్పగా feel అయ్యేదాన్ని. కానీ ఆ అబ్బాయి ఉద్దేశ్యం తనకి తెలిసిన విషయం కరెక్ట్ అవునా? కాదా? అని నాతో నిర్దారించుకోవడం . అదేం ఆనందమో నాకు ఇప్పటికి అర్థం కాదు.ఒక్కసారి మా మెనేజరు తనని పిలిచి ఏదో మాట్లాడాడు. విషయం ఏంటీ అని అడిగితే హా..లైట్ అని నాకు మెనేజరు ఏం చెప్పాడో చెప్పకుండా నీళ్లు నమిలేసాడు. అదంత లైట్ అయినప్పుడు అంత సీరియస్గా వినడం ఎందుకో? మళ్ళి  నాకు చెప్పకుండా దాచిపెట్టడమెందుకో??అప్పుడర్థమైంది తన అసలు రూపం. ఏదైనా కాని నా నుంచి సమాచారం లాగడమే తప్ప తను ఒక్క విషయం కూడా చెప్పేవాడు కాదు.. కొంచెం లేట్గా అయినా నాకు జ్ఞానోదయం అయ్యి నేను తనలానే సమాధానం ఇచ్చి తప్పించుకునేదాన్ని.

                    ఒకరోజు మా మేనేజర్ మా ఇద్దరినీ పిలిచి చాలా casual గా మీరు weekends ఏం చేస్తుంటారు అని అడిగాడు. విషయం తెలియని గుడ్డిగొర్రెలాగా bore కొట్టి ఎలా timepass చేయాలో తెలియక జుట్టు పీక్కుంటాను అని నేను చెప్పేసరికి మా మేనేజర్ ఒక్క అరుపు " woow!! It is really interesting :P" అని అరిచి నువ్వు అయితే ఈ వీకెండ్ ఆఫీస్ వచ్చి పనితో timepass  చేయి అని నా తల మీద తాపిగా ఒక బండరాయి వేసాడు. తర్వాత ఆ X గాడిని అడిగితే వాడు అతి తెలివితో "నేను వస్తాను కానీ  నాకు ఇక్కడ తినడానికి కాంటీన్ తెరిచి ఉండదు" అని నీళ్ళు నమిలాడు. మా మేనేజర్ దేన్నైనా కాష్ చేసుకునే రకం. అదే నీ సమస్య అయితే నువ్వు చిన్నీ వాళ్ళింటికి వెళ్ళు. లంచ్ చేసి పెడుతుంది. మా మేనేజర్ అంత మొహమాట పెట్టిన తర్వాత సరే అని నేను కూడా  దానికి ఒప్పుకోక తప్పుతుందా!!!:(

             అలా రోజులు గడిచిపోతున్నాయి. నాకు ఒక అలవాటుండేది. రోజు మా అన్నయ్యతో పాటు కలిసి ఇంటికి వెళ్ళడం. సాయంత్రం 6:30 అయ్యిందంటే నేను తనని నసపెట్టేదాన్ని ఫోన్ చేసి ఇంటికెల్దాం అని. నాకున్న ఇంకొక మంచి లక్షణం ఏంటంటే అన్నయ్యని కూడా పేరు పెట్టి పిలవడం..ఇంకొక మంచి విషయం మా అమ్మ,అక్క,నాన్నలతో ఇంచుమించు ఒక అరగంట మాట్లాడేదాన్ని. ఏంటో అన్ని మంచి లక్షణాలే చెప్తున్నాను కదా !"I am very good girl..అన్ని మంచి లక్ష ణాలు ఉన్నయంట నాలో..విన్నావా మిష్టర్ !!!!(Little Soldier's Song)" ఊహించుకోగలరని మనవి.మేము కాంపస్ ప్లేస్ మెంట్ కి మా కాలేజి వెళ్ళాల్సి వచ్చేది. అప్పుడు నేను మా అన్నయ్యతో టికెట్ బుక్ చేయించేదాన్ని. ఇన్నిసార్లు ఒక అబ్బాయితో ఫోనులో మాట్లాడుతుండే సరికి ఇంక  చూసుకోండి వీడి general knowledge తో మా అన్నని నా బాయ్ ఫ్రెండ్ అనుకుని కాలేజీ లో అందరి చెవులు కోరికేసాడు.నేను ఆ రక్తం చూసి ఏమైంది అని బాధితుల్నిఅడిగితే సదరు X గాడు నా గురించి ఇలా
చెప్పాడని తెలిసి నవ్వుకున్నాము.ఆ చెవి కొరికిన బాధితులకి మా అన్నయ్య పేరు తెలియబట్టి నేను బతికిపోయాను.నా దాకా విషయం వచ్చిన తర్వాత ఆ X కు దూరంగా ఉన్నాను. లంచ్ కట్ చేసాను.                  

                   ఇంకొకసారి X ని పిలిచి మాటల మధ్యలో మెనేజరు నా గురించి అడిగితే తను అస్సలు పని చేయదు, నాకసలే సహాయం చేయదు అని చెప్పాడంట. ఈ విషయం నా దాకా వచ్చి నేను ఇలా చెప్పాను, నువ్వు మేనేజర్ ఏమైనా తిడితే లైట్ తీసుకో అని చెప్పాడు. వెంటనే నేను షాక్కి గురయ్యాను. అప్పటి దాకా తెలియని లైట్ అనే పదానికి వాడి పద్ధతిలో సమాధానం ఇచ్చాడు వెంటనే తేరుకుని అసలెందుకు అలా చెప్పారు ? అని అడిగాను. కావాలని చెప్పలేదు. తెలీకుండా నోరు జారాను అని చెప్పాడు. ఆ క్షణం వాడి ఆలోచన మా మేనేజర్ ముందు నన్ను చెడుగా చిత్రించడం. ఈ విషయానికి కావాల్సినoత CLASS ఆరోజే తీసుకుని ఇలాంటి మనుషుల కన్నా మృగాలు నయం అనుకుని మాట్లాడటం మానేసాను.

              కట్ చేస్తే మేము కాలేజిలో ఇండస్ట్రీలో ఉండి ఏమేమి చేసామో ఒక రిపోర్టు ఇవ్వాలి చివరగా.మాకు రెండవ సంవత్సారనికి ఇదే ఎగ్జాం.నేను దాన్ని ప్రింట్ తీసుకోవడానికి వెళితే ఇంటెర్నెట్ షాపులో వీడు ఉన్నాదు..ఎన్ని పేజిలు అని అడిగాడు? నేను 75 పేజీలు చేసాను అని చెప్పి నా పని చూసుకుని వచ్చేసాను. నేను వచ్చేసిన వెంటనే "దీని మొహం.. ఎప్పుడు చూడూ..ఫోన్లలోనే ఉంటుంది.. రిపోర్ట్ ఏం చేసిందో అని" అని మళ్లీ కామెంట్ చేసాడంట.. నా ఫ్రెండ్ అక్కడుంది అని తెలిసి కూడా..నేను దాని గురించి మాట్లాడటనికి వాడు నా కంటపడలేదు. ఇక్కడ నా దరిద్రం ఎంతలా నన్ను చుట్టుకుంది అంటే నేను, X ఒకే organizationకి సెలెక్టు అయ్యాము.కాని దేవుడు నన్ను ఒక కంట కనిపెట్టి వేరు వేరు టీంలలో వేసి ఈ నస నుంచి నన్ను తప్పించాడు.అయినా నేను నా మనసులో అన్ని అలాగే పెట్టుకున్నాను. ఒకసారి ఆఫీసు చాట్లో నన్ను గెలికాడు. నేను ఫోనులో ఎంత సేపు మాట్లాడుతున్నానన్న దాని పైన థీసిస్ ఏమైనా ఇస్తున్నావా? ఏ విధంగా నీకు సహాయపడగలను అని Customer Care Executive type లో అడిగేసరికి కిందికి రా, నేను మాట్లాడాలి ఓ టెన్షన్ పడిపోయాడు. నేను సున్నితంగా నాయనా! నేను ఫోనులో మాట్లాడితే నీకు సమస్య అయితే వచ్చి నాతో చెప్పు, అంతే కాని అందరి చెవులు కొరికి వాళ్ల చెవులకి హాని చేయకు అని సున్నితంగా మొత్తే సరికి నోరుమూసుకున్నాడూ. వీడి దరిద్రమైన etiquette కి ఇంకొక ఉదాహరణ నేను మీరు అని మర్యాదగ పిలిచినప్పుడు కూడా సెన్స్ లేకుండా నువ్వు అనే సంభోదించేవాడు. ఇంకా షాక్ అయ్యాను అని నేనంటే మీరు కూడా నన్ను తిట్టేస్తారు. ఇంక తప్పుతుందా!! నేను కూడా నువ్వు అనే అన్నాను. అయినా వీడు మనిషి కాదని కంఫర్మ్ చేశాడు. మరేంటో అని ప్రశ్న నన్ను వేయకండి. మీ ఊహకే వదిలేస్తున్నాను.

              నేను ట్రైనింగ్ కోసమని United States of America వెళ్లాను. తను అక్కడ నాతో పాటు ఉన్నాడో లేదో నాకు తెలియదు. అసలు తను ఏ దేశంలో ఉన్నాడో తెలియదు. నేను ఒక రోజు సాయంత్రం ట్రైనింగ్ పూర్తి చేసుకుని రోడ్డు మీద నడుస్తుంటే వీడు కనిపించాడు. దేశం కాని దేశం వచ్చాము అని ఏమీ మాట్లాడకుండా వెళ్లిపొబోయాను. ఈలోపు ఒకసారి తనని చూస్తే ఎవరితోనో సీరియస్గా నా వైపు చేతులు చూపించి మాట్లాడుతున్నాడు. నాకు ఏదో అనుమానంగా అనిపించింది. తిరిగి వెనక్కి చూసుకుంటే ఒక 5 మంది రౌడీలు నా వెంటపడీ తరుముతున్నారు. ఇంక నాకేమి చేయాలో తెలియక వొళ్లంతా చెమటలు పట్టేసాయి. నేను కూడా శాయశక్తుల పరిగెత్తుతూ చివరికి ఒకరి పెరట్లోకి నా బ్యాగు పడేసి నేను వేగంగా గోడ దూకేసి చెట్ల వెనకల దాక్కున్నాను . నా అదృష్టం ఏంటంటే నేను దూరింది ఒక సిఖ్కుల ఇంట్లో. వాళ్లు నన్ను పిలిచి ఇంట్లో కూర్చోపెట్టుకున్నారు. ఈ లోపల ఎవరో తలుపు  తట్టారు ఆ అంకుల్ తలుపు తీసి సమాధానం చెప్పేలోపల కాల్చిపారేసారు. అమ్మో! వాళింట్లో తలదాచుకోవాడనికి చోటు ఇచ్చినందుకు ప్రాణాలు కోల్పోయాడు. ఇంకా ఇద్దరు చిన్న పిల్లల్లున్నారు ఆ ఇంట్లో.. దేవుడా! ఎవరికి ఏం హాని చేయకు అని మొక్కుకుని బిక్కు బిక్కుమంటూ చూశాను.. హమ్మయ్య! నా ప్రాణాలు పోలేదు. నేను ఇంకా బతికే ఉన్నాను. ఇదంతా కలా..!!!! చదివిన మీకే ఇంత టెన్షన్ గా ఉంటే నా పరిస్థితి గురించి కొంచెం అలోచించండీ.  ఏంటో నా జీవితంలో నా మీద ఇంత కక్ష పెట్టుక్కున్న వ్యక్తిని చూడలేదు.

p.s:  తన etiquette ని దృష్టిలో ఉంచుకుని ఏకవచనంలో వ్రాసాను. ఇలా ఎందుకు వ్రాశానంటే తన మీద ఉన్న ద్వేషమంతా ఇలా నా మనసులో నుంచి బయటపెట్టెసి ప్రశాంతంగా ఉందామని.

             

                  

ప్రియ నేస్తం

       నాకు తనకి పరిచయం ఈ బ్లాగ్ ద్వారానే ఒక చిన్న కామెంట్ తో  "నేను రెబెల్ సినిమా చూద్దామనుకున్నాను, మీ పోస్ట్ తో చూడకుండా నన్ను రక్షించారు" అని. అప్పటిదాకా అంత తియ్యని కామెంట్ నా బ్లాగ్లో కనిపించలేదు. వెంటనే తను చూడాలనుకుంటున్న సినిమా గురించి తన ప్రొఫైల్ నుంచి మెయిల్ ఐడి తీసుకుని ఒక మెయిల్ పెట్టాను. వెంటనే అటు వైపు నుంచి ఒక శుభోదయాన వేడి వేడి కాఫీ మెయిల్ వచ్చింది.

       వెంటనే మెయిల్ నుంచి చాట్  లోక మారింది. వెంటనే  ఫోను నంబర్లు ఇచ్చి పుచ్చుకున్నాము. ఆ తర్వాత మాటల ప్రవాహం జరిగింది మా మధ్యన. తర్వాత వెంటనే మనం కలవాలి అని అనుకున్నాము కాని ..అది ఇంత తొందరగా జరుగుతుందని మేమసలు ఊహించలేదు. 

       పోయిన బుధవారం ఉదయం తన నుంచి ఫోను "చిన్ని ! లేయ్..నేను వచ్చె వారం నీ దగ్గరికి వద్దామనుకుంటున్నాను." నేను వెంటనే "సరే. నేను కాసేపు తర్వాత ఫోను చేస్తాను. ఎందుకంటే నేను వచ్చే వారం మా ఊరు వెళ్తున్నాను. నేను మా అమ్మతో మాట్లాడి ఏ విషయము చెప్తాను." నేను రాకు అని చెప్పలేను..ఎందుకంటే నాకు కూడా తనని ఎప్పుడెప్పుడూ చూస్తానా? అని ఆశగా ఉంది. అమ్మను ఎలాగోలాగా  తను వస్తోందని చెప్పి, నేను ఊరు రావడం ఒక 2 రోజులు ఆలస్యం అవుతుందని చెప్పి ఒప్పించాను.సరే ఒక వైపు నుంచి ఉన్న టెన్షను తగ్గిపోయింది. ఇంక సెలవల సంగతి మేనేజరు గారికి చెప్పి 2 రోజులు సెలవలకి అప్ప్లై చేసాను. సరే..ఒక వైపు తను వస్తుందో, రాలేదో చివరికి ఏదైనా కారణాల వల్ల అని అలోచిస్తూ తను వచ్చే వారం వస్తుందని ఎదురు చూస్తున్నాను.  

    ఈలోపు తన దగ్గర నుంచి ఫోను "భరత్ ఈ వారమే హైదరబాదు వస్తున్నాడూ, అందుకని నేను కూడా ఈ వారమే వస్తాను. నువ్వు పండగకి ఇంటికి వెళ్లొచు కదా!!". ఒక విధమైన సంతోషం తనని తొందరగా చూసేయొచ్చు అని!! శుక్రవారం తను బయల్దేరాలంటే గురువారం తత్కాల్లో టిక్కెట్ చేయిస్తాను భరత్ తో అని చెప్పింది. నేను శుక్రవారం అక్కడి నుంచి హైదరాబాదుకి ఉన్న ట్రెయిన్స్ అన్ని చూసి ఒక ట్రెయిన్ తనకి అనుకూలంగా ఉందని చెప్పాను.నాతో మాట్లాడేటప్పుడే తన మొబైల్ ఛార్జింగ్ తక్కువుందని చెప్పింది. నేను చెప్పిన ట్రైన్ వివరాలు భరత్ కు చెప్పే లోపలే తన మొబైల్ స్విచ్ ఆఫ్ అయ్యింది. ఆ విషయం తెలియక తను వస్తే ఏమేమి చేయాలో అలోచిస్తూ..మధ్య మధ్యలో తన మొబైల్ కి కాల్ చేస్తున్నాను.    చివరికి సాయంత్రం తన దగ్గరి నుంచి ఫోను, "లేదు! కుదరట్లేదు. నేను భరత్ కి చెప్పే లోపల నా  మొబైలు లో ఛార్జింగ్ అయిపోయి మన ఆశల్ని అడియాశలు చేసింది.టిక్కెట్ దొరకలేదు అని విషయం చెప్పింది." దానికి నేను "పర్లేదులే..వచ్చే వారం కలుద్దాము" అని ఓదార్చేసాను.

     ఎందుకో మళ్లీ మాటల్లో నువ్వు వస్తావని అనుకున్నాను..కాని నువ్వు రావట్లేదు అని భాదపడేసరికి..చిన్ని! నాకు టిక్కెట్ చేసెయ్యి అని చెప్పింది. తనకి బస్ ప్రయాణం అలవాటులేకపోయినా నా కోసం 15 గంటలు ఓంటరిగా ప్రయాణం చేసి నన్ను చూసి మురిసిపోయింది.

      తను పంపిన వేడి కాఫీ మీ అందరితో పంచుకుంటున్నాను.. 

ఈ కాఫీనే మమ్మల్ని కలిపింది. తను నాకు చెప్పిన మాటలకి చాలా ఆనందం, ఆశ్చర్యం. తన పరిచయం నాకొక గొప్ప అనుభవం.తను మరెవరో కాదు.. "MY DEAR LOVING FRIEND PRIYA". తను నాతో ఉన్న ప్రతి క్షణం నన్ను జాగ్రత్తగా చూసుకుంటూ, బతిమిలాడుతూ, నవ్వుతూ నా పైన ప్రేమను కురిపిస్తూ చాలా సంతోషంగా గడిచిపొయింది..తను ఈ రెండు రోజులు నా పనులతో అలసిపోకుండా తను కూడా నాతో పాటు పరుగులు పెట్టి..ఇంకా చాలా మాటల్లో చెప్పలేని అనుభూతుల్ని మిగిల్చి మళ్లీ కలుద్దాము అని...

             ప్రియా.. ఇది మన గుర్తుగా..మనం ఎంత బిజీగా ఉన్నా ఈ పోస్టు చూసిన వెంటనే ఒకరికి ఒకరం అన్న ధైర్యం వచ్చేయాలి. . THANKS FOR EVERYTHING.  నా జ్ఞాపకంగ ఇది నీకు.